Przystąpienie do Opus Dei

Aby przynależeć do Opus Dei, wymaga się powołania nadprzyrodzonego: bycia wezwanym przez Boga do oddania całego życie na Jego służbę i do głoszenia prawdy, że wszyscy ludzie mogą osiągnąć świętość w pracy i w codziennym życiu.

Powołanie świeckie

Gdy ktoś przyłącza się do Opus Dei, pozostaje cały czas obywatelem i zwykłym wiernym. Dalej przynależy do własnej diecezji i może angażować się w działalność polityczną, religijną czy kulturalną według swojego uznania. Więź z Prałaturą ma charakter umowy i nie zakłada składania ślubów (ubóstwa, czystości i posłuszeństwa) właściwych zakonom religijnym.

Przyłączenie do Dzieła nie oznacza zerwania z poprzednim życiem: nowy wierny nie zmienia swojej pracy ani nie zrywa z poprzednimi obowiązkami natury społecznej. Nie oddala się od świata, ale w nim żyje. Powołanie do Opus Dei polega na umiejętności spotkania Boga w codziennym życiu – w domu, na ulicy i w pracy – i pokazać innym atrakcyjność życia, w którym znajduje się miejsce dla Pana.

Dlatego Opus Dei zachęca swych członków do walki o świętość i do pomocy innym w jej zdobyciu, w małych rzeczach każdego dnia – w obowiązkach, w przeciwnościach, w zajęciach rutynowych... Jako zwykli obywatele katolicy, osoby z Opus Dei żyją swym powołaniem z naturalnością i nie ujawniają bez konieczności przynależności do Prałatury, choć nigdy jej nie ukrywają. Ich codzienna praca i ich wysiłek w szerzeniu wiary chrześcijańskiej powinny być podstawowym świadectwem ich oddania Bogu.

Zobowiązania

Osoby z Opus Dei otrzymują różne środki formacji duchowej, doktrynalnej i apostolskiej, dopasowane do ich konkretnych okoliczności i potrzeb. Studia filozoficzne i teologiczne, które realizują, są zgodne z zaleceniami Kościoła.

Każda osoba w Opus Dei posiada plan życia duchowego – czyli określone momenty na spotkanie z Bogiem – do których zwykle należą uczestnictwo we Mszy Świętej i przystąpienie do Komunii, częsta Spowiedź, czytanie Pisma Świętego i innych tekstów duchowych, odmawianie Różańca i poświęcenie pewnego czasu na modlitwę.

Poprzez radosne życie, będące skutkiem oddania się Bogu i ludziom, próbuje się przyjąć Krzyż Chrystusa, obecny we wszystkich chwilach dnia. Wierni Opus Dei są świadomi odpowiedzialności spoczywającej na każdy chrześcijaninie, polegającej na szerzeniu nauki Chrystusa między wszystkimi w ich otoczeniu. Ta „odpowiedzialność apostolska" to fundamentalna część powołania chrześcijańskiego i w konsekwencji powołania do Opus Dei.

Opus Dei zachęca wszystkich wiernych do życia tymi zobowiązaniami w duchu całkowitej wolności.

Osoba prosząca o przyłączenie do Opus Dei jest świadoma posiadania powołania Bożego, które jest szczególną formą powołania chrześcijańskiego otrzymanego przy chrzcie, które polega na dążeniu do świętości i na uczestnictwie w posłaniu Kościoła według ducha, jaki Pan objawił św. Josemarii.

Aby należeć do Opus Dei, wymaga się prośby z pełną wolnością, z osobistym przekonaniem otrzymania powołania Bożego, oraz zgody władz prałatury. Prośbę przedstawia się na piśmie, a zgodę można otrzymać najwcześniej po sześciu miesiącach.

Po okresie co najmniej roku, zainteresowany może przyłączyć się tymczasowo do Prałatury poprzez formalną deklarację o charakterze umowy, odnawialną co roku. W zgodzie z prawem kanonicznym nikt nie może przyłączyć się do Prałatury przed ukończeniem 18 lat. Ostateczna inkorporacja ma miejsce co najmniej 5 lat po przyłączeniu się tymczasowym.

Przyłączenie do Opus Dei zakłada ze strony Prałatury zobowiązanie do zapewnienia zainteresowanemu odpowiedniej formacji w wierze katolickiej i w duchu Opus Dei; jak też konieczną opiekę duchową, poprzez kapłanów prałatury.

Ze strony zainteresowanego umowa niesie ze sobą zobowiązanie do pozostania pod zwierzchnictwem Prałata, w tym co dotyczy celów prałatury i przestrzegając prawa, którymi ta się kieruje.

Więź z prałaturą wygasa na koniec okresu umowy, lub wcześniej, jeśli taka jest wola zainteresowanego, za zgodą władz prałatury. Odejście z Prałatury pociąga za sobą wygaśnięcie wzajemnych praw i obowiązków.