Część druga: POWOŁANIE DO OPUS DEI POWOŁANIEM W KOŚCIELE
W kontekście eklezjologicznym niniejszej książki, w świetle pierwszej części, poświęconej podstawowemu faktowi, że Opus Dei jest instytucją należącą do hierarchicznej struktury Kościoła, wymagającą charakterystycznego powołania, by zacząć do niej należeć, staje się oczywiste, że należy przejść do refleksji teologicznej na temat powołania do Opus Dei.
Św. Josemaría Escrivá de Balaguer stale twierdził, że istnieje specyficzne boskie wybranie-powołanie do Opus Dei. Otrzymane od Boga 2 października 1928 roku światło, było dla św. Josemarii osobistym powołaniem oraz misją założycielską. Jednocześnie to samo światło dało poznać Założycielowi, że życie w Opus Dei będzie musiało mieć charakter powołania również dla wszystkich, którzy z biegiem czasu będą należeć do instytucji narodzonej owego dnia na łonie Kościoła. Głębokie przekonanie o tym wyrażał w słowach, których akcent padał na inicjatywę Boga oraz charakter osobisty powołania. Na przykład w 1934 roku pisał: „W moich rozmowach z wami wiele razy zaznaczałem, że przedsięwzięcie, które realizujemy, nie jest przedsięwzięciem ludzkim, lecz wielkim przedsięwzięciem nadprzyrodzonym, które zaczęło się i całkowicie spełnia dzięki temu, co jest konieczne, by bez chwalenia się można je było nazwać Dziełem Bożym, do którego należymy z wyboru Bożego”(Instrukcja, 19 III 1934, 1). Zwracając się również do członków Opus Dei, mówił również: „Nasze Dzieło, kochane córki i synowie, zaistniało, by spełnić w świecie i na łonie Kościoła konkretny cel o charakterze nadprzyrodzonym. Wy i ja nie jesteśmy w Opus Dei, bo zdecydowaliśmy spełnić dobre dzieło, ani nawet najszlachetniejsze. Jesteśmy, bo Bóg nas powołał, dając nam powołanie osobiste i specyficzne” (List, 14 II 1944, 1).
Nie chodzi zatem o instytucję narodzoną z natchnienia Bożego, ale taką, do której ludzie włączaliby się przez osobistą decyzję, kierując się co najwyżej zwyczajną Opatrznością Bożą, ale bez świadomości powołania. Chodzi o przystąpienie, a zatem o odpowiednią decyzję osobistą, zakładającą właściwe wybranie-powołanie ze strony Boga.
Stwierdzając istnienie takiego powołania, Założyciel wyjaśniał zarazem od samego początku i z ogromnym przekonaniem – jak zobaczymy dalej – że chodzi o powołanie, które nie zabiera nikogo z jego miejsca, że nie polega na nowej konsekracji, dodanej do konsekracji Chrztu. Oznacza to, że będąc faktycznie właściwym sobie powołaniem Bożym, nie ustanawia powołanego nikim innym niż zwykłym chrześcijaninem. Stwierdzenie to razem z poprzednim, zasługuje na wyjaśnienie, a to z kolei wymaga zamieszczenia refleksji w szerszych ramach teologii powołania, by przypomnieć niektóre z jego elementów składowych.
Spis treści
I. POWOŁANIE DO ŚWIĘTOŚCI W KOŚCIELE
1. Uniwersalna wola zbawienia a powołanie do świętości
2. Kościół – miejsce powołania chrześcijańskiego
3. Jedność i różnorodność powołania chrześcijańskiego
4. Powołanie, łaska i wolność
II. WYMIARY POWSZECHNOŚCI POWOŁANIA CHRZEŚCIJAŃSKIEGO
1. Powszechność subiektywna i obiektywna
2. Powołanie do pojednania z Bogiem całego stworzenia
3. Wymiar eklezjalny powszechności powołania
III. POWOŁANIE CHRZEŚCIJAŃSKIE I POWOŁANIE DO OPUS DEI
1. Istnienie specyficznego powołania do Opus Dei
2. Specyficzne powołanie i misja eklezjalna Opus Dei
3. Specyficzne powołanie zwykłych chrześcijan
IV. JEDNOŚĆ POWOŁANIA I RÓŻNORODNOŚĆ CZŁONKÓW OPUS DEI
1. Osoby z najróżnorodniejszych prac zawodowych i środowisk społecznych
2. Nieżonaci i żonaci; Numerariusze, Przyłączeni, Supernumerariusze
3. Mężczyźni i kobiety
4. Świeccy i księża