Inkorporacja, czyli włączenie się do prałatury Opus Dei, jest związana z osobistym powołaniem danego wiernego. Stąd inkorporacja zakłada zobowiązanie do przestrzegania tego, do czego odnosi się to powołanie.
W swoich przejawach zewnętrznych zobowiązanie to jest widoczne jedynie na płaszczyźnie życia kościelnego tej osoby, bez wchodzenia nigdy w sprawy o charakterze doczesnym. Chodzi więc o obowiązki, które odnoszą się do życia duchowego, do własnej formacji, do aktywnego uczestnictwa w działaniach apostolskich prowadzonych przez prałaturę.
Skoro chodzi więc o obszary, w których każdy wierny cieszy się wolnością wyboru tej czy innej drogi, zaangażowanie wobec prałatury jest w pełni do pogodzenia z obowiązkami wiernego wobec Kościoła powszechnego i Kościoła lokalnego, a także z pozostałymi obowiązkami, które w sposób naturalny lub z własnej woli zaciągnął.
Przyłączenie do Opus Dei ma szczególnie na celu uzyskanie pomocy w wypełnianiu całości jego codziennych obowiązków, zarówno w Kościele jak i w społeczeństwie obywatelskim.
U niektórych wiernych to zobowiązanie zakłada również celibat apostolski i większą dyspozycyjność w służbie pracom apostolskim właściwym prałaturze.