Een ding leerden we snel van de mensen in Oeganda: hun dankbaarheid en aanstekelijke vreugde. Mweebale nnyo, mwebalire ddala! We hoorden deze woorden in de afgelopen weken vaak en we hebben het zelf evenzeer vaak herhaald. In het Swahili betekenen ze: "Heel veel dank, heel veel dank voor alles!"
Deze woorden vatten het jaarlijkse ontwikkelingsproject goed samen. Wijzelf zijn zeer dankbaar om in staat te zijn geweest aan dit project deel te nemen en met deze mensen schouder aan schouder te staan.
Deze keer waren we met een kleine, maar zeer gemotiveerde groep studenten uit Keulen, Essen, Hollerath, Lippstadt en Barcelona. Bepakt en bezakt met 14 koffers met een grote voorraad kleding voor onze vrienden in Oeganda, vertrok het reisgezelschap op 10 augustus uit Düsseldorf via Caïro naar Entebbe.
In het Bugala Study Center, een studentenhuis in Kampala, sloten negen andere studenten zich bij onze groep aan. Van daaruit vertrokken we naar Ssukka, waar we vorig jaar het eerste gebouw met drie klaslokalen hebben gebouwd. We kregen er van de plaatselijke gemeenschap een warm welkom, in het bijzonder van kinderen met hun gezang. Het aantal kinderen was opmerkelijk: in het afgelopen jaar is de school met 80 kinderen gegroeid.
Er wachtten ons drie weken werk met een helder doel: vertrekken met achterlating van een ander schoolgebouw, klaar voor gebruik voor deze kinderen en leraren. In de voorafgaande weken hadden studenten uit Spanje en Zweden een groot deel van het werk al verricht en de vier klaslokalen van het nieuwe gebouw waren tot aan het dakniveau klaar. Het project werd geleid door Jean Mwebasa, een student van Makarere University, die ook meedoet aan de catechese- en culturele activiteiten van het Bugala Study Center.
De dag begon om half acht ’s ochtends met de Heilige Mis. Deze werd gevolgd met een ontbijt en een korte trip naar de bouwplaats. Daar werden we opgewacht door Oegandese bouwvakkers, twee bergen zand, vele zakken cement en natuurlijk onze gereedschappen. Om een uur ’s middags gingen we terug naar ons onderkomen – op de boerderij van Jean’s familie – voor een lunch. Na een korte siesta, keerden we om ongeveer half drie terug op de bouwplaats. De middagen waren wat minder intensief, zodat enkelen van ons konden spelen met Harriet, David en hun vrienden. We hadden zelfs tijd voor een partijtje voetbal.
Na het avondeten kwamen we bij elkaar en leerden we veel over de verschillende stammen in Oeganda. Dus waren de drieënhalve week snel voorbij, lieten we bij vertrek vele vrienden achter en zijn we gegroeid in naastenliefde. Aan iedereen die dit project mogelijk heeft gemaakt: Mweebale nnyo, mwebalire ddala!
