Silvanus woont in een lemen huisje aan de rand van een dorp in het voormalige Biafra in Nigeria. Al enkele jaren heeft de bevolking de beschikking over enkele uren elektriciteit per dag, maar het heeft nog geen stromend water. Silvanus heeft geen idee waar Spanje ligt, noch Europa. In zijn leven heeft hij slechts enkele maanden doorgebracht in een grote stad om er te leren metselen. Met deze kennis verdient hij nu zijn brood in het kleine dorpje Iwollo.

Hij en zijn gezin zijn zeer verbaasd om een blanke in het dorp te zien. Vanwege de recente ontvoeringen van verschillende buitenlanders, raden de Europese landen een bezoek aan Zuidoost Nigeria af. De kinderen zetten grote ogen op van verbazing en fluisteren onderling, de kleinsten zijn bang voor een 'onyocha' ('blanke' in de plaatselijke taal). De meer ervaren tieners roepen "de broer van David Beckham" in het Engels als ze mij voorbij zien lopen (mijn gelijkenis met de Britse voetballer is net zo groot als die tussen Eleanor Roosevelt en Grace Kelly).

De twee jongste kinderen van Silvanus weigeren om op de foto te gaan. De vreemde man van een ras die ze nog nooit gezien hebben is teveel van het goede. Ze kijken van een afstandje vanuit de deuropening van hun lemen huisje toe. Binnen op de vloer liggen enkele dunne matrassen. Hun moeder is aan de achterzijde van het huis bezig met een stamper om cassave met groenten voor het avondeten te mengen. Ze bezitten ook enkele goedkope plastic stoelen, waarop we onder de palmbomen we gaan zitten om te praten.

Silvanus vertelt, dat hij drie jaar geleden vanwege een hartziekte moest stoppen met werken. De tropische hitte en hoge luchtvochtigheid maken het buiten werken erg zwaar. Normaal gesproken werkt iedereen zich de gehele dag in het zweet, zowel in de zon als in de schaduw. Het is daarom eenvoudig om het lijden van deze man te begrijpen die ineens niet meer in staat was om zijn vrouw en vier kinderen te ondersteunen in een land van waar sociale zekerheid onbekend is en die elke sociale structuur ontbeert om de miljoenen behoeftige mensen te helpen. Maar dankzij de behandeling die hij vanuit een lokale kliniek krijgt, gaat het nu goed met hem. Om te tonen dat het hem goed gaat, laat hij zijn fiets zien waarop hij elke dag naar zijn werk gaat. De fiets stelt hem in staat om van de ene naar het ander dorp te gaan om daar waar nodig zijn diensten aan te bieden.

De plattelandskliniek in Iwollo, waar Silvanus zijn geneeskundige behandeling krijgt, is zeven jaar geleden gestart op initiatief van enkele leden van het Opus Dei met ondersteuning van de NGO Zabalteka in het Spaanse Baskenland. Deze wordt in stand gehouden door de inspanningen van een arts uit San Sebastian, Joe Machimbarrena, die financiële sponsors zoekt bij instellingen en individuen voor de benodigde medische hulpmiddelen. Op deze wijze krijgt hij de vaccins gratis en de duurdere medicijnen tegen een zeer lage prijs.

Gevallen, zoals die van Silvanus, doen zich in zijn kliniek elke dag voor, waar hij meer dan 60 mensen per dag behandeld. De medewerkers zien vaak mensen die lijden aan malaria, wat in dit gebied endemisch is, evenals diabetes, maagdarminfecties en ondervoeding. Een van de artsen die zorg draagt voor de kliniek vertelde ons dat onderwijs essentieel is. Het is voor veel mensen genoeg om een paar rivierkreeften uit de rivier – eenvoudig te verkrijgen en een belangrijke eiwitbron – aan het dieet toe te voegen om de voeding van het gehele gezin te verbeteren.

Op de dag dat ik de kliniek bezocht, vond het vaccineren van kinderen plaats. Tientallen moeders met hun baby in doeken als een rugzak op de rug kwamen. Na aankomst kregen zij een vaccinatie tegen vele infectieziekten, inclusief polio en gele koorts, die veel in de tropen voor komen.

Op iets meer dan een kilometer afstand is een door de overheid geleide medische kliniek die we ook bezochten. De twee dienstdoende verpleegkundigen vertelden ons dat ze al twee maanden niet de benodigde medicijnen voor hun patiënten hebben ontvangen. Of het nu komt door corruptie, nalatigheid of slechte organisatie, feit is dat dit kleine gebouw in Iwollo, recent gebouwd en schoon, niet beschikt over de voorraden om zorg te kunnen dragen voor hun patiënten. "We helpen hen die komen, en als we iets ernstigs zien, sturen we hen naar een ander ziekenhuis."